Bij het begin van het optreden van neWax is de zaal een beetje verward: Wat is dit voor band? Vanwaar die paarse polo's en groene stropdassen? Waarom beweegt die zanger zo vreemd? Maakt hij die geluidjes met zijn mond? Ongeveer één minuut later is iedereen om: wat een ontzettend leuke band is dit! NeWax speelt extreem catchy springerige eighties-georiënteerde disco-britpop waarop zelfs discohaters niet stil kunnen zitten. Hebben we dit niet allemaal al eens eerder gehoord? Liggen de invloeden er niet erg dik bovenop? Dit soort gedachten worden resoluut de kop ingedrukt door een overdonderende performance waar de energie vanaf spat. Er wordt superstrak gespeeld, de muzikanten beheersen hun instrument uitstekend en hebben alledrie een duidelijke rol ontwikkeld waarmee ze elkaar perfect aanvullen. De liedjes zitten zonder uitzondering prima in elkaar en de set is dynamisch en explosief. De grootste kracht is echter het wat vreemde voorkomen van zanger Jasper. Zijn stem is niet te onderscheiden van die van Robert Smith van the Cure, zijn houterige bewegingen lijken meer op die van Ian Curtis van Joy Division. Toch heeft hij vooral ook iets authentieks, iets dat moeilijk te plaatsten valt en intrigeert. Kortom: alle ingrediënten zijn aanwezig om het ver te schoppen. NeWax kan zich sinds vanavond ook richten op een nieuwe doelgroep: het zijn de vele aanwezige metalheads die het feestje compleet maken met een heuse polonaise. |