|
Het viertal van neWax timmert al sinds 2000 aan de muzikale weg en heeft sinds het winnen van de 2005-editie van Kaf en Koren al in menig zaal een temperatuurverhoging veroorzaakt. In navolging van hun eerste ep uit 2005 ziet nu een tweede plaatje genaamd ‘27’ het levenslicht. ‘Het levenslicht’ is in dit kader echter wel een aparte benaming, want als je de namen ziet die voorop het hoesje staan vermeld, besef je dat het een lijst betreft van muzikanten die de leeftijd van slechts zevenentwintig gehaald hebben. Of laten we zeggen, gemiddeld zevenentwintig (ja ik heb wat gegoogled met een rekenmachine in de hand…). Kennelijk is het besef in de band geslopen dat ze met het bereiken van deze leeftijd nog idealen hebben, in tegenstelling tot de Cobains, Hendrixen, Joplins en andere wereldberoemde drugsverslaafde geniëen (die in het nummer 27 “a bunch of dick jokes” worden genoemd). Het is dan ook niet verwonderlijk dat het plezier, de diversiteit en de muzikale creativiteit uitbundig van deze schijf afspatten. De opener 'Every Sun Has A Black Lining' zet meteen de toon. Een lekkere opbouw met stampende bassdrum, invallende drumfills en gitaarriffs die overgaan in een ritmisch loopje. Dit alles gevolgd door een invallende bas en de zo kenmerkende eighties-stem van zanger Jasper, die onmogelijk kan zeggen dat hij van Robert Smith nog nooit gehoord heeft. Het nummer stampt lekker door en hoe zelfverzekerd ben je als band als je in het eerste nummer al een ‘handklappauze’ inlast? Het nummer 'The Reason Nobody Says Anything Is The Reason Nobody Says Anything' raast op een vrolijke manier en met een originele maatverandering in het refrein richting het grappige 'Dirty Shirt'. Dat doet trouwens denken aan - ja echt - ‘In De Disco’ van Noodweer uit 1983, hoewel er hier niet over Durex of Odorex gerept wordt. Het mag er dan de schijn van hebben dat de stem van Jasper niet in staat lijkt neWax-nummers van verschillende soorten intensiteit te voorzien; dit is echter ook helemaal niet nodig. De muzikale diversiteit en instrumentbeheersing van de band biedt een breed scala aan mogelijkheden, waarin de zang prima gedijt. Bovendien zou een rustige ballad in het geheel niet tussen de funky, uptempo, vrolijke ska-punkrocknummers van neWax passen. 'Red Carpet District' is wat dat betreft een goed voorbeeld. De bijna Afrikaanse baslijn, de springende drums en de venijnige gitaar verraden dat de bespelers van deze instrumenten al een flinke tijd in elkaars nabijheid verkeren. En als er geen gekke dingen gebeuren zal dat voorlopig nog wel het geval zijn. Vorig jaar werd al tweemaal het podium gedeeld met The Rifles, binnenkort zal neWax de Effenaar en het Paard van Troje opwarmen voor The Wombats en 1990s. Bewapend met deze nieuwe nummers zal neWax daar ongetwijfeld in slagen. |